01-08-2003

Met de bolide rondrijden over de enorme Maasvlakte. Ik was overigens niet de enige.

109. MaasMond by Mumzle
Ben ik net op de knieën zittend de coördinaten van WP1 aan het noteren, hoor ik achter me: Nou dat scheelt ons zoeken! Voor het eerst kom ik tijden het cachen andere cachers tegen. Het blijken twee halve teams te zijn: team Kipje (Jeroen) en team Meertje (Kees). In het gewone leven zijn ze vader en zoon. Gezellig wandelen we naar het volgende WP en weer terug naar de auto. Ik heb al flink honger en besluit eerst te gaan lunchen en de tocht dus op eigen gelegenheid voort te zetten. Na een kwartier met de auto naar WP3, waar ik net de concurrentie zie wegrijden, Ze hebben dus een kwartier naar de aanwijzing moeten zoeken. Maar ja, 't zijn nog beginners, dus die haal ik wel in. Want als je meer dan 100 founds hebt zoals ik (8BG noemt mij nu hecto-cacher), moet dat niet moeilijk zijn. Maar hoe ik ook kijk en zoek, geen aanwijzing. Zelfs komt het duo vrolijk zwaaiend en toeterend voorbij. Die hebben dus de volgende aanwijzing ook al gevonden! Ik weet ze tot stoppen te bewegen en ze geven mij spontaan een hint over iets wat ergens niet hoeft te zitten. Dat helpt gelukkig en ik kan weer verder.

De aanwijzing bij WP3 leidt mij naar een plek waar je absoluut niet mag komen. Mumzle toch! Na een poosje kom ik echter tot het inzicht dat het aan mij moet liggen en er zit er niet anders op dan terug te rijden naar WP3 en ja hoor, verkeerd gelezen. Weer richting WP4 en nu gelukkig snel gevonden. Op naar WP5 geheel aan de andere kant van het schiereiland. Op een grappige plek de aanwijzing snel gevonden en op naar WP6. Wat een ramp! Een geheel onlogische plek voor een aanwijzing. Toch niet weer verkeerd gelezen? Terug maar weer naar die in tussen niet meer zo grappige WP5. Wat blijkt? Wel goed gelezen! Weer naar WP6 dan maar. En nou nog beter kijken en warempel, er is een aanwijzing! Bij WP7 houdt een jong egeltje de wacht en ik beschouw dat als een goed voorteken. En inderdaad, de rest van de tocht verloopt probleemloos. Natuurlijk storm ik in mijn enthousiasme in de buurt van de cache nog wel even het verkeerde duin op en eindig daar in de bush, dus weer terug en even verderop het juiste pad gevonden. In de log zie ik, dat het duo mij precies een uur is voor geweest. Maar ik vind in de cache wel een rode Ferrari. Die TB gaat dus met mij mee.
Uit mijn belevenis bij deze cache trek ik de conclusie: geocachen is emotie.
Mumzle, bedankt hiervoor en voor de mooie tocht.