13-08-2005

Fietsen in de Vlietlanden daar bij Voorschoten met allerhand ontmoetingen.

1503. Vogelplas by Ravje
Deze prachtige tocht door een mij bekend gebied mede ook door het geocachen, stond in het teken van ontmoetingen.
Zo was daar eerst een oma met kleinzoon van een jaar of 10. Net als ik aan het fietsen, maar dan zonder doel zoals ik dat vroeger ook wel deed. Oma wees naar de GPSr op mijn stuur en vroeg wat het was. “Wat denkt u?” vroeg ik. “Een verrekijker” raadde ze. Kleinzoon wist het beter en antwoordde: “Navigatie”. Heb ze dus het een en ander verteld. Kleinzoon was verrukt dat ie het volgende door mij gedicteerde coördinaat mocht intoetsen. Het moet al raar lopen als die zijn familie de komende tijd niet gekzeurt om te mogen geocachen.
Volgende ontmoeting was met een stel vogelaars. Mijn binnenkomertje luidde: “Hebben jullie de heilige ibis al gezien?” Daarmee mijn kennis van zaken demonstrerend. Ja, die hadden ze vanochtend al waargenomen, maar nu zat ie er niet meer. Maar ze waren niet onder de indruk, want de heilige ibis staat geeneens op de lijst van waar te nemen vogels. Ze noemen het een escape, dus een losgebroken vogel of zoiets. Ze hebben me van alles uitgelegd. Wist je bij voorbeeld, dat als een vogelaar een bijzondere vogel ziet, wat er dan gebeurt? Een kettingreactie! Hij meldt zijn waarneming via gsm naar een speciaal nummer. Daar zit iemand die het aan honderden vogelaars doorgeeft via een pieper die ze allemaal bij zich hebben. Daarop komt een code waaruit je kunt opmaken welke vogel, welke waarnemer, waar precies. De waarnemer blijft dan op zijn plekje tot andere vogelaars toestromen. Vanaf dan wordt het dier voortdurend door elkaar afwisselende vogelaars in de gaten gehouden.
Derde ontmoeting met een echte schatzoeker die bezig was met een metaaldetector. Ik begon met een fotootje van hem te schieten. Dat vond ie niet zo leuk en vroeg bars waar het voor was. Mijn antwoord “zomaar” was gelukkig goed genoeg. Om onze verstandhouding nog wat te verbeteren, vroeg ik of ie naar munten zocht. Dat was een goeie vraag, want hij klaarde meteen op. “Ja” kwam het lachende antwoord “maar meestal vind ik bierdoppen”. Waarop ik antwoordde: “Tsja wat wil je? Biertje is hier onlangs gepasseerd”. Dat had ik beter niet kunnen zeggen. Meteen stopte hij zijn werk en kwam met de metaaldetector als wapen geheven op mij af. “Ken je die man?” “Nou eeeh, neuh”. Hij kwam nog dichter. “Nee, niet echt”. Nog dreigender dichterbij. “Nee, echt niet” zei ik ferm. Daarop begon ergens een haan te kraaien. Dat zette me aan het denken. Want een haan hoort ’s ochtends bij het krieken het hele dorp wakker te schreeuwen. ’s Middags heeft dat kraaien geen enkele zin. Maar nog meer dacht ik: “wegwezen hier” en spurtte weg op mijn vouwfietsje, de schatzoeker vol adrenaline achterlatend.
Ben toen maar lekker een cache gaan zoeken en heb verder geen ontmoetingen meer gehad.
Bedankt voor de mooie cache.