02 D-Vreden

02-09-2010

In en rond het Duitse Vreden liggen heel veel caches. Daarvan had ik gisteren al 50 gevonden, maar de koek was nog lang niet op. Vandaag dus verder geoogst.

Hooglichten van cache-dag 2 september 2010

9788 Leukste cache vandaag was een wandeling van dik een kilometer naar een meertje, dat verscholen lag ver van de bewoonde wereld. Er zwommen uiteraard watervogels en ik bedacht, dat als ik was geboren als eend, fuut of waterhoentje, dat het me hier zo goed zou bevallen, dat ik zelfs het geocachen zou kunnen vergeten. De naam van het meertje is Schwattet Gatt. Het was er bijzonder rustig. Bovendien windstil zoals ik eerder bij twee niet draaiende windturbines had kunnen vaststellen. Graag had ik even op een bankje aan het pittoreske meertje plaatsgenomen, maar door de overvloedige regen van de laatste tijd stond het water zo hoog, dat het bankje min of meer in het meertje stond. Dus maar weer over hetzelfde pad terug gewandeld naar mijn bolide.

Verder was het deze dag een allegaartje dat ik planloos bijeenschraapte. Gewoon van de ene cache naar de andere en kijken of ie te vinden was. Bij een stuk of vijf lukte dat niet, maar het deerde me weinig. Caches genoeg hier.

Wat ik wel grappig vond, was een koeientunneltje. Het weiland behorende bij een boerderij was blijkbaar doorsneden door een aangelegde autoweg, waardoor plots een deel van het grasland niet meer bereikbaar zou zijn. De oplossing was een tunneltje waardoor de koeien toch naar eigen goeddunken van het ene naar het andere stuk kunnen wandelen en omgekeerd. Het tunneltje was van 1990. Geen idee of de boer het na lang protesteren voor elkaar heeft gekregen, of dat het meteen bij de aanleg is geconstrueerd.

9806 Ook wel aardig was een cache bij een groot gebouw dat volgens mij een soort tehuis voor verstandelijk gehandicapten was. Het was er vrij druk en er wandelden nogal wat lieden rond die vreemde geluiden uitstootten. En ik weet zeker, dat het hier geen voetbalsupporters of ander uit hun bol gaand uitgaanspubliek betrof. Mijn GPS leidde me naar een fietsenhok, dat ik aan alle kanten heb onderzocht, maar waar geen cache zich blootgaf. Aan de boom ernaast hing een vogelkastje, waar ik natuurlijk ook mijn begerige blikken al op had gevestigd, maar niet gedacht, dat het de cache zou zijn vanwege de gemakkelijke grijpbaarheid en de nogal drukke omgeving. Je raadt het al. Wel natuurlijk. Om de cache te loggen moest het hele kastje van de boom worden gehaald en even meegenomen naar een plek verderop war een bankje stond. Dat deed ik dan maar. Ongezien was dat onmogelijk. Dus maar een gezicht getrokken van de nestkasteninspecteur die gewoon zijn werk doet. Ook het terugplaatsen had volgens mij volop belangstelling. Wie bedenkt er zoiets? Nou, een cacher met de naam Gummybär. Tsja, dat verklaart alles.

9795 Nog meer opmerkelijke zaken vandaag? Jawel. Ik moest ergens onder een brug kruipen en dat gaat altijd onder hevige protesten van mijn tamelijk onbuigzame rug. Maar het lukte. Ook vond ik in een bos een cache met ongeveer 75 meter afwijking. Gelukkig had iemand de echte coords in zijn log genoteerd, anders liep ik er nog te zoeken. Ook vond ik een cache die was vastgeplakt aan een steenscherf die van zijn grote steen was gespleten dankzij een vallende bom in WO2. Tenslotte een niet meer in gebruik zijnde molen met een triest verhaal. Het geeft het grote gevaar aan van grondzeilers. Die zwiepen met de wieken vlak over de grond. De uitdrukking "klap van de molen" bestaat niet voor niets. In het begin van de vorige eeuw kwam hierdoor het spelende driejarige dochtertje van de molenaar om het leven.