01-06-2007

Problemen met Tedje, de geboorte van Elicia en een (on)gemalen cache.

3310. De Gemalen Cache by tejoos
Gemalen koffie ken ik, al drink ik het niet. Maar wat moet ik mij voorstellen bij een gemalen cache? Om dat uit te vinden toog ik naar het altijd zonnige Zoetermeer en belandde aan de Noord Aa, alwaar ik nu intussen kind aan huis ben, zo vaak loop en fiets ik er te geocachen. Dat is geen straf. Integendeel. Een rondje om het klotsende water doet de mens goed. Ondertussen hier en daar wat getalletjes noteren enzo peddelde ik heerlijk rustig totaal 8 kilometers onder de zeespiegel als ik de tekst mag geloven. En daarna reuze benieuwd naar de toestand van de cache. Terwijl 3 oude mannetjes er vlakbij luidruchtig zaten te ouweh... eh ik bedoel terwijl drie heren op leeftijd de toestand in de wereld bespraken en dat vlakbij de cache, heb ik mij heimelijk uit hun zicht een weg gebaand door het lover en trof de cache aan in ongemalen toestand. Verrassend. Ook de inhoud was niet vermalen. Ik kon dus gewoon loggen en dat heb ik gedaan. Dank daarvoor.
Blijft de vraag wat er nou eigenlijk gemalen was. Ik denk dat ik nog eens moet terugkeren om dat uit te vinden.

3309. Elicia by hopman2
Hoera! ‘t Is een meisje! Helaas is alle roze nagellak verbruikt zo bleek mij bij de fraai verborgen cache in het altijd zonnige Nootdorp. Tot mijn verbazing mocht ik om 12.40 uur als derde mijn feliciterende handtekening in het register schrijven.
Elicia, meid, het ga je goed! En let goed op je pa. Hij stuurt in zijn enthousiasme nog wel eens e-mails de verkeerde kant op.

3308. Tedje by belbor
Vrijdagochtend, nou dan weet je het wel. Boodschappen doen voor het onstuimige geocache-weekend. Maar eerst nog vlug een oppakkertje in Schipluiden. Dat viel dus vies tegen.
Vies werd ik van de sloot en het natte gras dat vermengd was met uitwerpselen van die zo prachtig wollig uitziende dieren. Tegen viel het openen van de cache. En ik had het kunnen weten. Vlakbij de cache ontmoette ik eerst Belbor zelf en daarna kwam MacOZ58 uit de sloot aanzetten. En beide hadden een Mona-Lisa-achtige grijns die ik toen nog niet begreep. Ook wensten ze me sterkte, de sadisten. Gelukkig was er een reddende engel in de buurt, maar die liet mij eerst wel een half uur prutsen. Toen kon Ikbenmamma het niet langer aanzien en werd ik geduldig stap voor stap begeleid bij het openen van de cache. Mijn vingers waren toen al bijna verworden tot vermoeide grijptentakels waar nauwelijks meer kracht in zat. Maar met mijn laatste krachten kon ik loggen en het BRONS veilig stellen.
Daarna gezellig met moeder en kind teruggewandeld naar de auto.
Tedje bedankt.