04 D-Vluyn

04-05-2011

Tweede dag van een tweedaagse Duitsland. Zuidelijk van Kamp-Lintfort rondgereden.

Hooglichten van cache-dag 4 mei 2011

Heute der zweite Tag meines 2tägisches Besuches an Deutschland mit Standort Kamp-Lintfort. Bei sehr sonniges aber ziemlich kaltes Wetter fand ich netten Caches in Kamp-Lintfort, Kapellen, Niep, Geulenhof, Tönisberg, Rheurd, Achterberg, Schaephuysen, Vluyn und Rayen.

11444 De dag begon mooi met doosjes die verstopt waren op een manier die ik al eerder had meegemaakt. Alleen heb ik in den beginne van mijn carrière moeite gehad om ze typeren als cache en moest soms erg lang zoeken. Maar op die wijze kreeg ik wel zoveel routine dat de 5 doosjes die eruit zien als gevaarlijke stroomcontactdozen waarvan je dient af te blijven, nu in een handomdraai werden gegraaid. Het valt voor cache-leggers trouwens ook niet mee om nog wat origineels voor de dag te komen, maar soms lukt het ze toch.
Dat gold echter niet voor de één na laatste vandaag. Die lag gewoon open en bloot naast een boom in een woonstraat. Onbegrijpelijk dat ie nog niet geript was. Wat beweegt iemand om daar een cache te leggen? Voor de laatste cache moest ik achter de brandweerkazerne zijn, maar wel op het terrein. Ik kan me niet voorstellen, dat je in Nederland daar mag komen, maar in Duitsland doen ze daar blijkbaar niet moeilijk over. Maar ja, mijn pijltje achterna lopend moest het daar wel zijn en dat klopte.
Wat ik mij afvroeg in het stadje Vluyn, is hoe je dat uitspreekt. Dus heb ik in de hoofdstraat een Duitser aangeschoten en hem de vraag voorgelegd. Het bleek te zijn: Vluun. Ik heb het er niet met hem over gehad, maar ik vermoed dat de schrijfwijze oorspronkelijk oud-Hollands is. Wij schrijven de klank uu nu als uu, maar vroeger als ui. Die i 11453 plaatste men wel meer achter een klinker om aan te geven dat die langegerekt moest worden uitgesproken. Denk bijv. aan Oisterwijk of Oirschot, die worden uitgesproken als Oosterwijk en Oorschot, al doen sommige lieden dat anders en dus fout. De Duitser vroeg mij trouwens wel of ik de cache bij de kerk had gevonden. Hij had mij dus zien scharrelen en wist waarom. Als je het niet verder vertelt: de nano zat in de klink van de kerkdeur. Gewaagd!
Natuurlijk vandaag ook weer een oorlogsherinneringsmonument bezocht. Elke plaats hoe klein ook heeft er eentje en vaak ligt er een cache. Dit was er eentje op een ommuurde heuvel met statige trappen. De petling lag achter de grote koperen plaat met daarop de namen van alle gevallenen. Veel respect lijkt men hier niet te hebben voor dit verleden, want de plaat was bespoten met liederlijke graffiti evenals de muur ernaast.
De leukste cache was eentje aan een paal midden in het water van een beekje. Kon ik eindelijk mijn laarzen die ik altijd meesleep eens nuttig gebruiken. De lastigste cache was eentje die aan een stuk kunstklimop tussen de echte klimop was gehangen. Maar hij ontkwam niet aan mijn scherpe arendsogen met brilletje.