21 D-Püsselbüren

21-04-2011

Derde dag van mijn 4daagse Duitslandreis die begon met een dissonant. En het dorpje Püsselbüren heeft nog wel zo'n mooie naam, vind ik.

Hooglichten van cache-dag 21 april 2011

Heute der dritte Tag meines Besuches an Deutschland. Bei sehr sonniges Wetter fand ich netten Caches in Püsselbüren, Dickenberg, Bevergern, Riesenbeck, Birgte und Brochterbeck. Schönen Dank für diesen Cache und Grüße aus Delft NL.

11278 Hoe kun je beter de dag beginnen dan met een triootje in Püsselbüren? Je zou zeggen dat het nauwelijks beter kan. Mis! Na het vinden van 3 caches in deze plaats met de mooie naam, reed ik schielijk terug naar mijn hotel in Hörstel. Dat leek me de beste oplossing omdat ik plotseling hoge nood kreeg en toiletten zijn soms schaars op de vroege ochtend.
Vervolgens het rondje Püsselbüren afgemaakt en verder getrokken naar een stukje heuvelachtig terrein waar iemand de cache had verstopt in een oude niet meer gebruikte steengroeve. Dat was enigszins avontuurlijk, want er moest behoorlijk worden afgedaald en paden waren er niet. Dus een beetje links en rechts door de bush mijn weg gevonden. Overigens voordat ik in de diepte dook, kon ik genieten van een prachtig uitzicht vanaf de heuvel. Kortom, de leukste cache vandaag.
Even later deze dag na wat "gewone"caches bij monumenten en in vogelkastjes, een cache met humor in de beschrijving. Er was hier sprake van een levensgevaarlijk stofje genaamd dihydromonoxid. De cache-legger somde op dat dit chemocalie vrijwel in alle ziekmakende en giftige stoffen voorkomt en bovendien in zuivere toestand al menige catastrofe heeft veroorzaakt. Toch staat het op geen enkele lijst van gevaarlijke stoffen. Op de stash area trof ik het stofje inderdaad snel stromend aan en ik maakte me desondanks geen zorgen.

11295 Ook een leuke cache bevond zich in een verwilderd gebied, dat was ontstaan nadat iemand illegaal een groot pand had gebouwd en dat vervolgens had moeten verlaten, omdat de bouwvergunning ontbrak. Hij had geen zin om het af te breken en de overheid blijkbaar ook niet. De cache lag ergens in het verlaten pand en om er te komen moest ik wel flink moeite doen, zoals over prikkeldraad en door een paar honderd meter grote tuin met behoorlijk hoog wild opschot. Toch had het wel wat. In Nederland zou zoiets niet mogen van de geocaching-reviewers en de cache dus niet goedgekeurd worden. In Duitsland doet men niet zo moeilijk. Een verademing.
Natuurlijk ontbrak het dagelijkse kunstwerk niet. De kunstenares noemt het: Ems-Akroplis. Je weet wel, naar dat prachtige Griekse bouwwerk, dat ik zelf eens heb gezien en er bijna uitgleed over de spiegelgladde stenen. Dit Duitse bouwwerk midden in het weiland bestond uit twee rechthoekige betonnen platen, eentje op de grond en eentje op twee meter hoogte, geschraagd door 6 vierkante betonnen palen. Ik zou me schamen als ik zoiets had gewrocht en het een kunstwerk had durven noemen...