10.000!!
Interview met Wilxlii Carrotte die op zondag 10-10-10 om 10 uur zijn 10.000e found noteerde
Hoe voel je je nu?
Volmaakt gelukkig, hahaha. Kijk maar:
Met deze pen werd de 10.000e log geschreven.
Welke van de 10.000 was je mooiste cache?
Dat was misschien wel de tweede. Dat was in april 2003. Een cache waar ik ongeveer 3 weken samen met Menno over heb gedaan. En waardoor ik aan het geocachen ben geraakt. Zo'n beetje alles wat mis kan gaan, ging mis bij deze cache. Zelf had ik geen GPS-apparaat, maar Menno wel en die had al wat ervaring opgedaan bij hem in Almere en was erg enthousiast over het spelletje. We besloten daarom de enige cache toentertijd in Delft te gaan proberen, The Riddle van Andemo. Een lange multi waarbij je onderweg puzzels moest oplossen. Die puzzels stonden op briefjes die Andemo onderweg op de way-points had verstopt.
Het begon meteen al helemaal fout doordat Menno de startcoördinaten onjuist intypte en wij op een verkeerd punt in het centrum van Delft minstens een uur voor niks stonden te zoeken. We trokken zelfs enigszins losliggende straatstenen uit het wegdek om eronder te kijken. We hadden geen idee wat we moesten vinden. Uiteindelijk zijn we teleurgesteld ermee gestopt.
Een week later was Menno weer op bezoek en slaagde hij erin de coördinaten juist in te typen. Onder het spoorwegviaduct vond ik mijn eerste aanwijzing voor een cache. We losten de puzzel op en vonden daarmee zowaar wp2. Daar stonden de coördinaten voor wp3. En weer presteerde Menno het om deze verkeerd in te typen. Dus weer vergeefs gezocht, nu op een parkeerterrein in het centrum. En weer gaven we het teleurgesteld op.
Terug in Almere ontdekte Menno zijn fout en belde de juiste coords door. Ik een dag later erheen en op aanwijzing van Menno vond ik er een puzzel voor de coords van wp4. Die loste ik thuis op en gaf ik door aan Menno die uitzocht waar dat was. Het bleek ver weg ergens voorbij de Delftse Hout. Daar startten we een week later voor onze definitieve laatste poging.
We kwamen daarbij in de buurt van Pijnacker, waar we een andere cache interessant genoeg vonden, om tussendoor te doen. Dat was Fishers Hide-out en die werd daarmee mijn eerstgevonden cache. Vervolgens werd The Riddle eindelijk gevonden.
Nog meer mooie caches gevonden?
Jazeker, honderden! Ik sta steeds weer versteld van de creativiteit van sommige cache-leggers, ofwel bij het uitzetten van een mooie route ofwel bij het knutselen van de caches of way-points.
Zo uit mijn blote hoofd denk ik bij voorbeeld aan een multi in het Gooi waarbij op elk wp een compleet speelgoedhuis is verstopt.
Of de koekoeksklok 10 meter hoog in een onbeklimbare boom in Duitsland waarbij je een naast de boom verstopte batterij moest aansluiten op een draad, waarna de cache met een lief suizend geluid aan een touwtje uit de koekoeksklok neerdaalde en na het loggen door de batterij andersom aan te sluiten weer netjes omhoog zoefde.
Of onlangs in de duinen bij Katwijk een multi met vele verrassingen onderweg.
Of in Oost-Groningen een bijzondere cache genoemd naar mijn alter ego Willie Wortel.
Of bij Apeldoorn, waar je de cache zelf met een fietspomp de grond uit moet pompen.
Of die krokodil die ik ergens bij Delft uit het water trok. Grapje van mijn bloedeigen dochter.
Of ergens in het midden des lands een regenpijp aan een sporthal die geen echte regenpijp is.
En zo kan ik doorgaan.
Toch richt ik mij niet speciaal op dat soort caches. Als ik ze tegenkom is het prachtig. Maar als ik op stap ga, wil ik een fijne dag. Vooral kleine gebeurtenissen waardeer ik dan het meest. Een mooie opkomende of ondergaande zon biedt vaak mogelijkheid voor mooie foto's vanwege het horizontale licht bij voorbeeld. Een mooi stukje natuur kan ik waarderen. Omdat ik een cultuurbarbaar ben, vind ik alle gebouwen mooi, dus hoef je mij niet speciaal naar bijzondere bouwwerken te slepen om mij te laten genieten. Gesprekjes met locals zijn vaak hoogtepuntjes in mijn dag.
Natuurlijk was de 10.000e found het eigenlijke hoogtepunt.
Georganiseerd in de Delftse Hout door de volgende 7 teams:
Naaktslakkies, Biertje, Grote Griezel, Ikbenmamma, Gpsgek, Brouwertjes en Bonzo B.
In mijn log van 10 oktober 2010 kun je hierover uitgebreid lezen en foto's bekijken van de tocht en de vele cache-vrienden die mij opwachtten om getuige te zijn van mijn bibberig geplaatste 10.000e log.
Heb je zelf wel eens een cache geplaatst?
Ja, een stuk of 50. Vooral in mijn begintijd van het geocachen. Delft was toen nog een onontgonnen gebied en ik kon overal de doosjes kwijt. Dat werd op den duur steeds lastiger. Ik moest caches opruimen om weer plaats te maken voor nieuwe ideeën. Hoewel ik ook multi's heb geplaatst, sta ik toch het meest bekend in de geocache-wereld om mijn puzzelcaches. Die vindt men over het algemeen nogal moeilijk op te lossen. Het grappige is, dat ik voor de meeste nauwelijks moeite heb gedaan om ze te fabriceren. Ik heb blijkbaar een talent om puzzels te ontwerpen. Helaas heb ik ook blijkbaar geen talent om puzzels van anderen op te lossen. Als je mijn kaart van nog niet gevonden caches rondom Delft bekijkt, bestaat die bijna louter uit gele stippen. Insiders weten dat ik daarmee puzzelcaches bedoel.
Op dit moment zijn er nog 24 van mijn creaties actief. Veel plezier beleef ik aan een virtuele man die ik heb geschapen, genaamd Ruurd Draaisma. Hij draaft op in enkele caches en is behoorlijk bekend in ons hobby-wereldje. Er zijn zelfs andere cache-leggers die hem verwerkt hebben in hun caches. De clou van zijn naam is, dat de initialen aangeven dat je bij de cache zogenaamde RD-coördinaten moet gebruiken. Ruurd begon zijn carrière als glazenwasser, had als hobby honkbal, werd eerst verliefd op Sneeuwwitje, maar die verbleekte (!) toen hij vervolgens hopeloos verliefd werd op Tjeempie, een echt bestaande geocachster, waarbij het mooie was, dat de liefde wederzijds en heel vurig was. Uiteindelijk is Ruurd daardoor en vanwege zijn hobby geocaching verworden tot een loverboy. Daarbij dient lover op zijn Hollands te worden uitgesproken omdat hij veel caches tussen het lover vond.
Mijn eerste cache was "Kunstwerken" door de binnenstad van Delft en mijn tweede was "Struinen in het Abtswoudse bos." Bij die laatste heb ik flink geïnvesteerd in luxe tags die door mijn lieve dochter destijds zijn bevestigd (zie foto). Precies op mijn verjaardag heb ik die gelanceerd en meteen Pyne verrast met zijn foto op de site die ik stiekem van hem had genomen bij het meertje op het beruchte wp3.
Mijn gekste cache is trouwens "Wie het niet weet, mag het niet zeggen." Een cache met een volledig onzinnige vraagstelling. Veel mensen geven aan behoorlijk plezier te hebben gehad als ze de moed hadden eraan te beginnen. Als je de logs van de vinders leest, begrijp je dat, want ik heb zelden zoveel schijnbare onzin bij elkaar gezien.
Verder heb ik enkele caches geadopteerd die mijn dochter ooit heeft neergelegd onder de naam Lady Cachetta. Ze had helaas geen zin/tijd meer voor de hobby en ik wilde enkele van haar juweeltjes niet laten vervliegen. Vooral "Poëzie" steelt veel harten, omdat ze een gedicht met hoge poëtische waarde heeft geproduceerd waarin coördinaten van de cache verstopt zitten. Een bijna onmogelijke opgave om te ontwerpen, als je de oplossingsmethode kent.
Wat vind je in het algemeen leuk aan geocaching?
Ik houd vooral van afwisseling. Zowel qua caches als qua landschap. Daarom trek ik er meestal een hele lange dag op uit op zoek naar variatie. Liefst in een gebied waar veel caches zijn geplaatst, zodat ik steeds niet ver hoef naar de volgende cache. En dan hop ik zorgeloos van cache naar cache. Gesprekjes met de locale bevolking waardeer ik zeer. Ik ben nieuwsgierig naar alles, maar eerlijk gezegd nooit erg diepgaand. Een brede maar oppervlakkige belangstelling dus.
Zo herinner ik me een filosofische boer nabij Schiphol die woorden sprak die vaak bij me bovenkomen: "Ieder levend wezen creëert een omging waarin ie zelf niet meer kan leven." Ik mijmer dan onder het geocachen over wat hij hiermee bedoelde.
Humor speelt een belangrijke rol bij mijn hobby. Dat kan zijn bij het op stap zijn met andere cachers. Ik denk dan vooral aan Menno, Biertje, Boudewijn en Loze Jorry, waar ik heel wat mee heb afgelachen. Zonder de vele andere geocachers en niet-geocachers tekort te doen natuurlijk waar ik ook mee op stap ben geweest.
Eveneens probeer ik veel humor in mijn logjes te verwerken, waarbij ik soms de indruk heb dat lang niet alle subtiele grappen door de lezers worden opgemerkt en dat is dan ook weer humor. Als ik bij voorbeeld schrijf dat met een bootje varen mijn lust en mijn leven is, weten alleen enkele intimi dat ik dat gedoe op het water verafschuw. Net zo schrijf ik enthousiast over kermissen en zo. In werkelijkheid blijf ik daar zover mogelijk uit de buurt.
Misschien wat vreemd, maar sommige caches die geplaatst zijn bij monumenten, doen mij wat. Zoals bij al die neergestorte vliegtuigen uit WO2. Tientallen heb ik daar gevonden. En die maken mij gelukkig met de gedachte van vrijheid, zodat we hier zo frank en vrij caches kunnen gaan zoeken dankzij de opofferingen van zoveel heldhaftige slachtoffers. Ik ben sowieso gevoelig op dat gebied. Zo zag ik eens op een snikhete dag uit de verte een vader rondzeulen met een nogal groot kind. Echt op zijn nek. En het kind had groot plezier. Dichterbij bleek mij dat het een gehandicapt meisje was. Het zet mij aan het denken over geluk en pech en zo in het leven. Ik weet dat ik geluk heb.
Is er ook "ellende" bij geocaching?
Ja!
Van alles kan je overkomen. Soms eigen schuld, soms ook niet. En dan valt het in ons land nog mee. Ik las onlangs dat men ergens bij het vinden van caches in de USA blij was niet gebeten te zijn door slangen, schorpioenen, beren en dergelijke. Dat hebben wij hier gelukkig niet, maar er blijft nog genoeg mogelijke "ellende" over.
Bij de eerste cache die ik in mijn eentje deed bij Sterk Waterwerk in de Flevopolder gleed ik uit, maar viel gelukkig zacht met mijn blote armen in de brandnetels. In de loop der jaren ben ik wel vaker lelijk uitgegleden en heb behoorlijke smakken gemaakt. O.a. over gladde stenen bij het water en op mijn vouwfietsje op een glad bospad. Gemiddeld eens per maand stoot ik mijn hoofd aan takken die ik in mijn enthousiasme vergeet te ontwijken. Dat zijn al heel wat bulten in de afgelopen jaren.
Een bron van ellende zijn de braamstruiken die overigens in augustus en september heerlijke vruchten voortbrengen waar ik altijd optimaal van probeer te profiteren om de in de rest van het jaar geleden schade aan mijn opengereten armen en benen te compenseren. En wat te denken van de insecten die nooit aflatend in de zomer proberen mij tot onvrijwillige bloedtransfusies te bewegen?
Ook doen sommige cache-leggers ongewild hun best het plezier te bederven. Verkeerde coördinaten, onduidelijke beschrijvingen, te moeilijk verstopte caches, niet aangeven hoeveel kilometer de route is, niet reageren als de cache geript is. In België werd een cache-legger die 200 caches had geplaatst zo kwaad toen hij een beetje kritiek kreeg (nee, niet van mij) bij één van zijn caches, dat ie alle 200 caches opdoekte en stopte met geocachen.
Waar ik soms ook niet op verdacht ben, zijn files. Zo hopte ik bij voorbeeld eens in de buurt van Eindhoven van cache naar cache en kwam net uit een rustig bos. Bij het instellen van TomTom naar de volgende cache lette ik niet goed op en zat 5 minuten later een half uur in een file. Er was geen enkele noodzaak om via de snelweg te rijden, maar TomTom doet dat bij voorkeur.
Heb je wel eens een cache niet gevonden?
Een cache? Honderden! Ik kan het niet bewijzen, maar ik denk dat ik van de Nederlanders ook het grootste aantal niet gevonden caches op mijn naam heb. Helaas heb ik dat niet stelselmatig bijgehouden. Pas sinds een paar jaar probeer ik consequent iedere not found te loggen. In de jaren ervoor hing het ervan af hoe mijn pet stond.
Want wat doe je als je na een half uurtje à een uur de cache nog steeds niet hebt gevonden? Dat hangt van de omstandigheden af. Op ver afgelegen plekken of minder interessante locaties waag ik er dikwijls een hulplijntje aan in de hoop dat ik er dan niet hoef terug te komen. Maar meestal nok ik bij een not found teleurgesteld af, de cache-legger plus zijn hele familie vervloekend, hahaha. Enkele maanden later keer ik dan vol goede moed terug en het is heel vreemd, maar vaak heb ik het doosje dan binnen een minuut te pakken. Onverklaarbaar. Daaruit heb ik trouwens een strategie ontwikkeld om ongeveer na een kwartier vergeefs zoeken, de stash area te verlaten en even tot rust te komen. Daarna probeer ik het met nieuwe ogen nogmaals en soms heeft deze tactiek succes.
Ik houd wel bij hoe vaak ik voor bepaalde caches ben terug gekomen voordat het raak was. Van de 10.000 ben ik voor 206 caches 2x wezen kijken voordat ik hem had gevonden. Voor 25 caches 3x en voor 2 caches 4x. Het ergst is een cache in Duitsland bij Rheine waarvoor ik 5x ben wezen kijken en niet heb gevonden wegens velerlei oorzaken. Of de cache was net geript, of zat te vast, of ik vond hem niet.
Overigens zijn er ook caches die ik nooit zou hebben gevonden zonder het gezelschap waarin ik verkeerde. Ik beschouw mij bepaald niet als een extreem goede speurder, hoewel ik met al die gevonden caches natuurlijk wel enorm ervaring heb opgedaan. Die ervaring blijkt vooral als ik met onervaren cachers op stap ben. Die zoeken op plekken waar ik misschien vroeger ook keek, maar waarvan ik nu zeker weet dat de cache er niet ligt. Op die manier vind ik dan meestal de cache eerder omdat ik op minder plekken hoef te zoeken.
Is geocaching een stiekeme hobby?
Velen vinden van wel. Ze zijn bang dat door opvallend gedrag bij het zoeken caches kunnen gaan verdwijnen omdat niet-geocachers (door ons dreuzels genoemd) nieuwsgierig worden en de cache weghalen. Zelf heb ik trouwens eens een bezoekje moeten brengen aan het politiebureau in Leiden, omdat daar de cache was terechtgekomen na mijn verdachte gedrag.
Wat was er gebeurd? Op het bankje tamelijk dichtbij de cache van Biertje in de buurt van Stompwijk, zat een echtpaar en ik had weinig zin te wachten totdat zij waren opgehoepeld. Ik ging dus zogenaamd het bruggetje bekijken en stiekem de cache eronder vandaan halen en loggen. Terwijl ik daar mee bezig was, stapten zij op hun fietsen en vertrokken. Nadat ik mijn hielen had gelicht, kwamen ze echter als de wiedeweerga terug om te kijken wat ik had gevonden. Bovendien hadden ze mijn kentekennummer van de auto genoteerd. De cache leverden ze af op het politiebureau in Leiden tezamen met het verhaal van mijn verdachte gedrag. Gelukkig kon ik de politie alles uitleggen en hebben we er hartelijk om kunnen lachen. Biertje werd op zijn vakantieadres in Spanje door de Guardia Civil op de hoogte gebracht, als ik tenminste zijn note op de site mag geloven...
Wegens datzelfde verdachte gedrag ben ik ook in Den Bosch eens met de politie in aanraking gekomen. Een cache van Geopatra lag verstopt aan het water op een dukdalf. Dat zijn van die palen in het water waar boten kunnen aanleggen. Om er te geraken moest ik een verticale trap van zeker 4 meter naar het water afdalen en dan op de dukdalf stappen. Die was helemaal groen uitgeslagen en ik moest mij tussen de palen door wringen om het doosje aan het eind ervan te bemachtigen. Toen ik op de terugweg langs de trap opklom en mijn hoofd boven de grond verscheen, stond daar wijdbeens oom agent met de handen in de zij en wilde vragen waar ik mee bezig was. Ik was hem voor en vroeg: "U vraagt zich vast af waar ik mee bezig ben." Hij wilde inderdaad weten waarom deze groen uitgeslagen oudere man niet gewoon achter de geraniums zat. Ik heb het hem perfect kunnen uitleggen.
Mijn eerste ervaring met de politie was in het Rijnmondgebied, waar ik me suf stond te zoeken naar een aanwijzing op een verkeerd berekend punt, namelijk bij een installatie met veel pijpen, contacten, meters, buizen etc en dat al met een stevig hek er omheen. Daaromheen dus deze cirkelende turende oudere dwaas die er zo lang verdacht bezig was, dat de politie werd gebeld.
Ook andere wetsdienaren zoals boswachters hebben mij natuurlijk wel eens gevraagd waar ik mee bezig was. Net als met politieagenten heb ik altijd in goede verstandhouding mijn gedrag kunnen verklaren.
Heb je nog wat leuke statistiekjes?
Ja!
Wereldwijd zijn er op dit moment 190 cachers met minstens 10.000 founds. Die komen vooral uit de USA: 168. In Europa zijn er 19, waarvan Engeland 8, Duitsland 7, Denemarken 2, Spanje 1 en Nederland 1 (ikke dus). Tenslotte Canada 2 en Australië 1.
Om de 10.000 caches te vinden, heb ik bijna 200.000 kilometers moeten afleggen. Uiteraard verreweg het grootste deel met mijn 3 bolides die ik in die jaren heb gebruikt. Al wandelend heb ik er bijna 5.500 kilometer opzitten en al fietsend bijna 4000 kilometer.
In Nederland heb ik ruim 7.000 caches gevonden. Op dit moment liggen er dik 6.000 stuks die ik nog niet heb gevonden. Totaal zijn er in Nederland ruim 11.000 caches. Dat betekent dus, dat van de door mij gevonden caches er 2.000 niet meer bestaan. In Duitsland heb ik ruim 2.000 caches gevonden en in België bijna 700.
Het zal je niet verbazen dat ik qua provincie de meeste caches in Zuid-Holland heb gevonden, bijna 2.000. Dan volgen N-Brabant met bijna 1.300 en N-Holland met bijna 900. In Friesland (!) en Limburg vond ik de minste, ongeveer 170 elk.
Gemiddeld vond ik per cache-dag 9,4 caches, reed daarvoor met de auto 175 kilometer, wandelde ik 5,1 kilometer en fietste ik 3,7 kilometer.
Op mijn conto staan bijna 7.000 traditionals, 1.800 multi's en ongeveer 1.200 overig, meestal puzzelcaches.
Ik vond qua grootte bijna 100 large caches, ruim 2.200 regular, ruim 1.700 small, bijna 5.700 micro en 265 nano's.
Bijna 300x heb ik een hulplijntje gebruikt, omdat ik de cache niet kon vinden. Meestal naar de legger zelf. In mijn beginperiode belde ik vaak Pyne. Daarna hebben vooral Achtbaangek (Menno dus), Loze Jorry en Biertje mij van nuttige tips voorzien. Die laatste meldt zich vaak aan de telefoon bij het zien van mijn nummer met: "De Helpdesk."
Van de ruim duizend dagen dat ik op stap ben geweest, deed ik dat 263 dagen met anderen, het meeste met Menno, 75x . Ongeveer 20x ging ik op stap met Loze Jorry, zowaar! en Boudewijn. Bovendien met vele anderen en ook met groepen als dat zo uitkwam.
De meeste caches vond ik bij palen waaronder ik ook hekken, infoborden, vangrails, buizen en prullenbakken op palen reken, namelijk ongeveer 1.850. Op de grond in bossen en parken ruim 1.200. In bomen ook bijna 1.200. Naast bomen langs wegen ongeveer 900. Ruim 100 vogelhuisjes. Ruim 300 bij bankjes. Bijna 400 die ik huisvlijt noem, omdat ze zodanig zijn geknutseld, dat ze op iets anders lijken en daardoor lastig zijn te vinden. Ruim 350 in voortuinen of achtertuinen. Ruim 500 bij of onder bruggen. Ruim 500 in kleine bosjes langs de wegen. Bijna 1.000 bij kunstwerken waaronder ik in het algemeen mensenwerk bedoel, dus ook electriciteitskastjes en zo. Ruim 300 langs de waterkant. Ook nog 24 in het water.
Ik vond 172x 1 cache op een dag, 93x 2 caches en 80x 3 caches. Het was dus niet altijd kassa! De meeste gevonden caches op 1 dag was Hemelvaartsdag 2007 waar ik samen met Boudewijn 60 caches verschalkte waaronder de 50 van Bernheze.
Tenslotte is er slechts 1 datum waarop ik elk jaar van 2003-2010 caches heb gevonden en dat is 11 september, waaruit je de voorzichtige conclusie kunt trekken, dat het op 11 september altijd mooi weer is.
Is geocaching sinds 2003 veranderd?
Ja!
Dat komt vooral door de aantallen caches die er zijn te vinden. In mijn begintijd waren dat in Nederland een paar honderd. Nu zijn het er dik elf duizend. En niet alleen de aantallen. Ze worden ook steeds kleiner. Destijds vond je alleen kistjes of grote dozen. Nu zijn verreweg de meeste cache van fotocanisterformaat. Ik vind dat niet erg. Mijn doel is het om de cache te vinden en het formaat doet er voor mij niet toe. Spulletjes ruilen heb ik in de begintijd maar heel kort gedaan.
Door die toename aan caches vind ik er steeds meer gemiddeld per dag, omdat de doosjes dichter bij elkaar liggen. Vooral het fenomeen serie-cache speelt daarbij een rol. Vrijwel overal in Nederland en omstreken vind je series met een bepaald thema, met meestal eraan gekoppeld een bonuscache. De grootste serie die ik gedaan heb was in Bernheze met 50 stuks. Dat is natuurlijk niets vergeleken bij een serie van 1000 in de USA waar ze 165 mijl langs een weg bij elk 0,1 mijlpaaltje een doosje hebben gelegd. Dat is dus makkelijk scoren en de hobby daar is om dat binnen 24 uur te doen. Het is al menigeen gelukt. Veel scoren dus.
Hoewel ik in Nederland op dit moment de meeste caches heb gevonden, durf ik te zeggen dat ik niet voor de scores ga. Ik ben gewoonweg altijd bezig met geocaching en doe dat in rustig tempo. Tijdens mijn lange cache-dagen maak ik per dag honderden foto's, maak graag praatjes met locals, heb onderweg ongeveer 600 andere geocachers ontmoet waar ik gezellig mee heb staan babbelen, kijk graag naar de natuur en doe soms een tukkie, omdat ik er niet jonger op wordt en opstaan zo tussen 4 en 5 uur in de loop van de dag merkbaar wordt.
Verandering is ook, dat er steeds meer geocachers komen. Eigenlijk formuleer ik dat niet goed. Er komen steeds meer mensen die zo nu en dan aan geocachen doen. Het is één van de mogelijke activiteiten in het weekend. Echte geocachers doen daarnaast nauwelijks andere dingen en trekken er elk vrij moment op uit. Ik schat hun aantal op een paar honderd. Het aantal incidentele geocachers schat ik in Nederland op 25.000 op dit moment.
Doe je naast geocaching nog andere dingen?
Nee.
Foto's van de happening
Eerst onderweg van de stoere cachers die soms al lang stonden te wachten totdat de jubilaris eindelijk passeerde.
=====
Sfeerfoto's vooraf van thuis, de verkeerde startlocatie en de start van de niet-bedoelde wandeling.
=====
Biertje en Bonzo B. waren speciaal geselecteerd om mij onderweg in het gareel te houden. Dat was niet echt gemakkelijk, maar het lukte, zij het soms met wat zachte dwang en een flinke portie overredingskracht.
=====
Foto's van onderweg.
=====
Foto's van de aankomst bij het restaurant.
=====
Foto's van de 10.000e log, het prachtige kunstwerk, de ordner met felicitaties, het team 10k en de uitreiking van de Carrotte-pen.
=====
Foto's van de pré- en après-10.000-log.
=====
Kadoos onderweg en thuis.
====